Los Angeles - 1989
I was hired by Gary
Novotny - the son of Czech immigrants - the owner of a company that repairs
parquet floors and furniture. The work was quite hard at times, but bearable -
and it gave me a nice salary every week.
At Novotny's
Refinishing, I worked with two rock musicians from the then unknown band
'Tattoo Rodeo'. They were bass guitarist, vocalist and composer Dennis
Churchill - Dries and the excellent guitarist Rick Chadock, who once got an
offer to play in the legendary Kiss. In 1989, they were just recording their
first album. Then, after my departure in 1990, they had a hit and became quite
popular.
Working for Gary
also gave 'Surprises'. One hot and very dry afternoon (as is usually the case
in southern California in the middle of summer), when I was about to go home
after the workday was over, the boss of the company where I worked called me
Gary Novotny and asked me if I wanted to continue working on the so-called
overtime, i.e. overtime for 100% higher hourly rates. Sure! I exclaimed happily
and quite quickly, fearing that nothing would change. We were called in to
urgently repair wooden paneling that was damaged during the repair of a broken
water pipe failure. The boss usually did not go to such calls, so I was very
surprised why this time, for example, he did not postpone the matter to the
next day, but went personally. I didn't ask him about it because there wasn't
even time. In a hurry, we loaded the equipment, materials and a moment later we
rushed along the beautiful eight-lane highway running along California, called
by the natives simply ("5") five. Soon we left the "5", we
wandered a little through the beautiful and very well-kept streets, and finally
we drove to a large iron gate in white, behind which we could see a part of a
large (as white as the gate) house.
OK Yahu, said the boss, who was silent all the way, "you're in Beverly Hills," as if he knew this was my first ever visit to this rich and glorious land. We entered a huge square in front of this beautiful house, shaded by some fragrant trees and bushes. We parked a truck with equipment and tools. Gary, being a born Californian who speaks much better English than I do, knocked on the door first. These doors looked like some heavy, carved palace gates. Above our heads, a camera hummed discreetly, turning towards us. A male voice over the tiny speaker next door asked politely - what was our case and to whom? Gary explained a bit efficiently, and after a while the door began to open. An elderly black woman opened it. It later turned out that she was the head housekeeper of the estate. She led us to a large room that looked like a kitchen combined with a dining room - it was all about 70 square meters. She showed the damaged paneling, asked what our favorite drinks were and how much we wanted, then left, probably for those drinks.
I, on the other
hand, wanted to visit the toilet. So I left this kitchen-dining room on the
so-called hall - also some 80m2 and I started looking for a place that had been
my "dream" for several minutes. I opened a door, but it turned out to
be a door to another room, not the toilet I wanted. I was about to slam the
sound behind me when suddenly a dark, tiny and familiar figurine resembled an
old turntable flashed before my eyes. I cracked the door open again - Christ! -
these are the truest and famous GRAMMY AWARD statuettes in the entire civilized
world.
There were six of
them on a small chest of drawers, and on the wall there were shimmering GOLD
and PLATINUM PLATES suspended symmetrically against each other. There were
singles and longplays of various sizes. There was a lot of it! - counting
seemed to be a Sisyphean job. I was speechless with the feeling that I started
to read the inscriptions on those CDs and statuettes, namely the repeated name
Earth Wind & Fire !!!
I stood there for a
long time, recognizing among the subtitles the titles that not so long ago I
was playing somewhere in Polish discos, when the precisely located pressure
reminded me again that it was time to finally look for this toilet. When I
returned to the kitchen-dining room to share my discovery with Gary, the
completely unfazed replied - well, I know who and where called me to work. He
seemed not to be moved by the fact that he is in the estate of the leader of
the genius Earth Wind & Fire team - Maurice White.
For Gary, who lives
in the USA since he was born, Mr. White is just a famous and rich guy like many
in Southern California, a guy who sings songs that Gary doesn't like because
he's a hard rock fan. However, for me, a discjockey from Poland fascinated by
R&B / Disco, Maurice White is an icon, a guru, a real holiness. If
something is associated with pleasant moments in the history of Polish discos
(and discos and deejay's work is my whole life), then beyond any doubt these
are Earth Wind & Fire albums / hits, which were and are adored by me and by
thousands of my countrymen .
Gary and I did our
own thing - we cut the wood, dabbled in dyes, adhesives and chemicals to match
the new part of the paneling to the color / texture of the original, supposedly
from the 1920s. Our work was coming to an end and at such moments we always got
a check / payment for the work done. The housekeeper mentioned in this story
visited us for a moment, then, seeing that the work was almost finished, she
left. After a long moment the door to the kitchen-dining room opened quite wide
and a thin black man in a purple, silk, probably quite shiny dressing gown and
unbuttoned sandals appeared. We were expecting the check to be brought by the
housekeeper - and it was done. It never occurred to us that the owner of the
house would personally want to check how we patched (almost in an artistic way)
its
paneling. It was too
much for me for a day. Tears of emotion filled my eyes, and for God's sake I
didn't know why, and what was worse, I didn't control it at all.
Mr. White talked
with Gary for a while and then looked briefly at me, noticed that something was
wrong with me wiping my mouth stealthily and asked Gary - what about this guy?
After a moment of consternation, Gary said a few sincere words about me - that
a political immigrant from communist Poland at that time, and that deejay, who
played American records in Polish discos, and that I probably never saw such a
great / famous the stars. Mr. After a moment of this conversation, he turned to
me slightly smiling and performed (for me) the best performance / play he could
perform, something that nothing and no one will ever erase from my memory,
namely - he gave me his hand, thanked me for a job well done, He wished good
luck and said in a calm, quite low voice, not at all similar to the one I know
from recordings, that - "if you always work as reliably as with my
paneling, you must have played American records in Polish discos properly".
Mr. MAURICE WHITE (1941 - 2016 RIP)
***
Los Angeles – 1989
Zatrudnił mnie Gary Novotny – syn czeskich imigrantów – właściciel firmy naprawiającej parkiety i meble. Praca była czasami dość ciężka ale znośna – no i dawała regularnie, każdego tygodnia fajną wypłatę.
W firmie Novotny’s Refinishing pracowałem razem z dwoma rockowymi muzykami z nieznanej jeszcze wtedy kapeli ‘Tattoo Rodeo’. Byli to gitarzysta basowy, wokalista i kompozytor Dennis Churchill - Dries oraz wyśmienity gitarzysta Rick Chadock, który swego czasu dostał propozycję grania w legendarnym Kiss. W 1989 roku właśnie nagrywali swoją pierwszą płytę. Potem, po moim wyjeździe w 1990 roku mieli hita na topie i stali się dość popularni.
Praca u Garego dawała też tzw. ‘niespodziewanki’. Pewnego gorącego i bardzo suchego popołudnia (jak to zwykle w południowej Kaliforni w środku lata) kiedy miałem już po skończonym dniu pracy jechać do domu nagle zawołał mnie szef firmy, w której pracowałem Gary Novotny i zapytał czy chcę jeszcze popracować tzw. overtime czyli nadgodziny za 100% wyższą stawkę godzinową. Jasne! - wykrzyknąłem z radością i dość szybko w obawie aby nic się nie zmieniło. Zostaliśmy wezwani do nagłej naprawy drewnianej boazerii uszkodzonej w czasie usuwania awarii pękniętej rury wodnej. Szef zwykle nie jeździł na takie wezwania dlatego bardzo mnie dziwiło dlaczego tym razem na przykład nie przełożył sprawy na następny dzień tylko jechał osobiście. Nie pytałem go o to bo nawet nie było czasu. W pośpiechu załadowaliśmy sprzęt, materiały i chwilę potem gnaliśmy już po przebiegającej wzdłuż Californi pięknej, ośmiopasmowej autostradzie zwanej przez tubylców po prostu ("5") piątka. Wkrótce zjechaliśmy z "5", kluczyliśmy nieco po pięknych i bardzo zadbanych ulicach, aż wreszcie podjechaliśmy pod wielką żelazną bramę w białym kolorze, za którą było widać część dużego (tak samo białego jak brama) domu.
OK Yahu - odezwał się milczący przez całą drogę szef - jesteś w Beverly Hills - tak jakby wiedział, że to moja pierwsza w życiu wizyta na tej przesyconej bogactwem i sławą ziemi. Wjechaliśmy na ogromny i zacieniony jakimiś pachnącymi drzewami i krzewami plac przed owym przepięknym domem. Zaparkowaliśmy ciężarówkę ze sprzętem i narzędziami. Gary, jako urodzony Kalifornijczyk czyli o niebo lepiej władający językiem angielskim ode mnie, pierwszy zastukał do drzwi. Te drzwi wyglądały jak jakieś ciężkie, rzeźbione pałacowe wrota. Nad naszymi głowami dyskretnie zaszumiała przekręcająca się w naszym kierunku kamera. Jakiś męski głos z malutkiego głośnika obok zapytał uprzejmie - w jakiej przybyliśmy sprawie i do kogo ? Gary sprawnie objaśnił co nieco i po chwili drzwi zaczęły się uchylać. Otworzyła je starsza, czarnoskóra kobieta. Okazało się później, że była to naczelna gosposia w tej posiadłości. Zaprowadziła nas do dużego pomieszczenia, które wyglądało jak kuchnia połączona zmyślnie z jadalnią-miało to wszystko razem chyba z 70 m2. Pokazała zniszczoną boazerię, zapytała jakie są nasze ulubione napoje i ile tego chcemy, po czym odeszła, zapewne po te napoje.
Ja natomiast zapragnąłem odwiedzić WC. Wyszedłem zatem z owej kuchnio-jadalni na tzw. hall - też jakieś 80m2 i zacząłem szukać miejsca, którego znalezienie było od kilku minut moim "marzeniem". Otworzyłem jakieś drzwi, które jednak okazały się drzwiami do innego pokoju, a nie do upragnionego WC. Już miałem te dźwierza za sobą zatrzasnąć gdy nagle przed oczami śmignęła mi ciemna, malutka i znajoma figurka na podobieństwo starego gramofonu. Uchyliłem ponownie drzwi - Chryste! - toż to najprawdziwsze i sławne na cały cywilizowany świat statuetki GRAMMY AWARD.
Na niewielkiej komódce stało sześć takich, a na ścianie mieniły się zawieszone względem siebie symetrycznie ZŁOTE i PLATYNOWE PŁYTY. Były różnego rozmiaru zarówno single jak i longplaye. Był tego ogrom! - liczenie wydawało mi się syzyfową pracą. Oniemiałem z wrażenia jak zacząłem czytać napisy na owych płytach i statuetkach, a mianowicie powtarzająca się nazwa Earth Wind & Fire !!!
Stałem tak przez dłuższą chwilę rozpoznając pośród napisów tytuły, które jeszcze nie tak dawno grywałem gdzieś po polskich dyskotekach, gdy dokładnie umiejscowione ciśnienie ponownie przypomniało mi, że czas poszukać wreszcie tego WC. Kiedy wróciłem do kuchnio - jadalni by podzielić się moim odkryciem z Garym - ten zupełnie niewzruszony odpowiedział - no przecież wiem kto i gdzie wzywał mnie na robotę. Zdawał się wyglądać na takiego co to wcale go nie porusza fakt, że jest w posiadłości lidera genialnego zespołu Earth Wind & Fire – Maurice White.
Dla Garego żyjącego w USA od urodzenia Pan White to po prostu sławny i bogaty facet jakich wielu w południowej Californi, facet śpiewający piosenki, których na dodatek Gary nie lubi bo jest fanem hard rocka. Jednak dla mnie, discjockeya z Polski zafascynowanego R&B / Disco, Maurice White to ikona, guru, świętość prawdziwa. Jeśli z czymś kojarzą mi się przyjemne momenty w historii polskich dyskotek (a dyskoteki i praca deejaya to przecież całe moje życie) to ponad wszelką wątpliwość są to płyty/przeboje Earth Wind & Fire, które były i są uwielbiane przeze mnie i przez tysiące moich rodaków.
Robiliśmy z Garym swoje - przycinaliśmy drewienka, babrali się w barwnikach, klejach i chemikaliach aby dopasować nową część boazerii do koloru/faktury tej starej oryginalnej podobno jeszcze z lat dwudziestych. Nasza praca zbliżała się ku końcowi i zawsze w takich chwilach dostawaliśmy czek/zapłatę za wykonaną pracę. Na moment odwiedziła nas wspomniana w tej historii wcześniej gosposia, po czym widząc, że praca jest na ukończeniu odeszła. Po dłuższej chwili drzwi do kuchnio - jadalni otworzyły się dość szeroko i ukazał się w nich czarnoskóry mężczyzna szczupłej postury w fioletowym, jedwabnym chyba, bo dość błyszczącym szlafroku i rozpiętych sandałach. Spodziewaliśmy się, że czek przyniesie gosposia-i po robocie. Do głowy nam nie przyszło, że właściciel domu osobiście zechce sprawdzić jak też załataliśmy (w artystyczny niemal sposób) jego boazerię. Tego było dla mnie za wiele jak na jeden dzień. Łzy wzruszenia napłynęły mi do oczu i na Boga nie wiedziałem dlaczego, a co gorsza wcale tego nie kontrolowałem.
Pan White rozmawiał chwilę z Garym po czym spojrzał krótko na mnie, zauważył, że coś nie tak, że wycieram ukradkiem gębę i zapytał Garego - co z tym facetem? Gary po chwili konsternacji rzucił kilka szczerych słów na mój temat - a to, że polityczny imigrant z komunistycznej jeszcze wtedy Polski, a to że deejay, który grał w polskich dyskotekach amerykańskie płyty, a to że pewnie nigdy nie widziałem z bliska tak wielkiej / sławnej gwiazdy. Zainteresowało to pewnie Pana White bo coś tam dłużej mówił do Garego, a co było zbyt trudnym dla mnie do zrozumienia angielskim. Po chwili tej rozmowy odwrócił się do mnie lekko uśmiechnięty i wykonał (jak dla mnie) najlepszy występ/sztukę jaką mógł wykonać, coś czego nic i nikt nigdy nie wymaże z mej pamięci, a mianowicie - podał mi dłoń, podziękował za dobrze wykonaną robotę, życzył powodzenia i powiedział spokojnym, dość cichym głosem, wcale nie podobnym do tego znanego mi z nagrań płytowych, że - "jeżeli zawsze pracujesz tak solidnie jak przy mojej boazerii to pewnie i puszczanie amerykańskich płyt w polskich dyskotekach wykonywałeś porządnie".
Mr. MAURICE WHITE (1941 - 2016 RIP)
-------- ------- more, much more in my book
więcej - znacznie więcej w mojej książce:
http://1952yahudeejay1970.blogspot.com/p/my-books.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz